Bolesław Leśmian

 

Bolesław Leśmian (właśc. Lesman), ur. prawdopodobnie 22 I 1877r. w Warszawie, zm. 5 XI 1937 tamże, prozaik, eseista, tłumacz. Właściwe jego nazwisko brzmiało Lesman. Rodzice Leśmiana należeli do inteligencji pochodzenia żydowskiego. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził na Ukrainie. W Kijowie ukończył studia prawnicze. Przebywał we Francji. W czasie wojny mieszkał w Łodzi, gdzie był kierownikiem literackim Teatru Polskiego. Od 1918 pracował jako notariusz w Hrubieszowie i Zamościu. W 1933 wybrany został na członka PAL, od 1935r. mieszkał w Warszawie. Autor zbiorów wierszy: "Sad rozstajny" (1912), "Łąka" (1920), "Napój cienisty" (1936), "Dziejba leśna" (1938); proza: "Klechdy sezamowe" (1913), "Przygody Sindbada Żeglarza" (1913), "Klechdy polskie" (1956); krytyka: "Szkice literackie" (1959); przekłady: E. A. Poe "Opowieści nadzwyczajne (t. 1-2, 1913). Początkowo mało znany i niedoceniany, uznawany dziś powszechnie za jednego z największych poetów naszego wieku.